«ΟΡΑΤΟΤΗΣ ΜΗΔΕΝ»
Που να φανταζόταν ο μακαρίτης ο Φώσκολος όταν άφηνε τον Άγγελο Κρεούζη (Κούρκουλο) να θαλασσοπνίγεται, κρεμασμένο πάνω σε ένα σανίδι, για της ανάγκες της σκηνοθεσίας της θρυλικής ταινίας «Ορατότης Μηδέν» ότι παρόμοιες με τις στιγμές αυτές θα αναβίωναν μισό, περίπου, αιώνα αργότερα στην Κοιλάδα των Τεμπών.
Μανώλης Πέρος, από Αρκάσα & Πυλές Καρπάθου, φοιτητής του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών ΑΠΘ
Την φορά αυτή βέβαια με κάποιες πολύ βασικές διαφορές… Ότι οι νεκροί στα Τέμπη ήταν τουλάχιστον διπλάσιοι από εκείνους του δυστυχήματος που παρουσιάζονται στην ταινία, αλλά και ότι το τραγικό συμβάν ήταν δυστυχώς πραγματικό και δεν αποτελούσε προϊόν κάποιας σκηνοθεσίας…
Το χρονικό του δυστυχήματος
Όλα ξεκίνησαν λίγο μετά τις 11:00 το βράδυ, όταν η επιβατική αμαξοστοιχία με 350 επιβάτες, ανάμεσά τους πολλοί φοιτητές, που εκτελούσε το δρομολόγιο Αθήνα – Θεσσαλονίκη συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία που εκτελούσε την αντίθετη διαδρομή.
Αποτέλεσμα της τόσο σφοδρής αυτής σύγκρουσης ήταν τα βαγόνια να τυλιχθούν στις φλόγες, δημιουργώντας μια άμορφη μάζα, ενώ πολλά κομμάτια εκσφενδονίστηκαν πολλά μέτρα μακριά, στον εθνικό δρόμο.
Το σκηνικό που αντίκρισαν οι διασωθέντες όταν εγκατέλειπαν τα βαγόνια ήταν κάτι παραπάνω από τραγικό. Φλόγες παντού, άνθρωποι απανθρακωμένοι, παιδιά διαμελισμένα και άλλοι με ουρανομήκεις ιαχές να καλούν απεγνωσμένα σε βοήθεια.
Σύντομα κατέφτασαν στο σημείο πυροσβεστικές δυνάμεις και ασθενοφόρα, που απεγκλώβισαν πολλούς τραυματίες, διακομίζοντας τους στα νοσοκομεία των κοντινών πόλεων, και ανέσυραν περί τα πενήντα νεκρά κορμιά, πολλά από αυτά διαμελισμένα και απανθρακωμένα.
Λίγο αργότερα (περί τις 5:00) γνωστοποιήθηκε ότι τόσο ο σταθμάρχης του ΟΣΕ Λαρίσης, στη βάρδια του οποίου συνέβη το πολύνεκρο σιδηροδρομικό δυστύχημα, όσο και ο κλειδούχος της γραμμής, οδηγήθηκαν στο Αστυνομικό Τμήμα της Λάρισας.
Η προφανής αιτία
Όπως ήταν λογικό, ο σταθμάρχης – κομματόσκυλο ομολόγησε το μοιραίο του λάθος, τονίζοντας ότι ξέχασε να αλλάξει την τροχιά. Η μοιραία αλληλουχία που οδήγησε στον θάνατο τόσο κόσμο, ξεκίνησε όταν η αμαξοστοιχία ακινητοποιήθηκε πριν το δυστύχημα, λόγω μηχανικής βλάβης στην περιοχή των Τεμπών.
Κατά τη ρυμούλκηση του συρμού στο Καραγάτσι, οι υπάλληλοι του ΟΣΕ άλλαξαν τροχιά, προκειμένου να περάσουν τα βαγόνια ανάποδα από το ρεύμα της ανόδου, με προορισμό τον σταθμό.
Όταν η διαδικασία, λοιπόν, ολοκληρώθηκε ο σταθμάρχης ξέχασε, όπως ομολόγησε, να αλλάξει πάλι το κλειδί, με αποτέλεσμα λίγο αργότερα η επιβατική αμαξοστοιχία από την Αθήνα να καταλήξει στο καθοδικό ρεύμα και να συγκρουστεί μετωπικά με το εμπορικό τρένο.
Έτσι, μετά και την παραδοχή του λάθους από τον σταθμάρχη, επικράτησε το σενάριο του «μοιραίου λάθους», με τις κατηγορίες που τον βαραίνουν να κυμαίνονται μεταξύ δεκαετούς και ισοβίου καθείρξεως.
Ίσως, το προαναφερθέν σενάριο του «μοιραίου λάθους» του εξιλαστήριου θύματος – σταθμάρχη να ηχεί ανακουφιστικά στα αυτιά των πραγματικών υπαιτίων, καθώς τους απομακρύνει απ’ τις κατηγορίες που θα έπρεπε ήδη να τους έχουν απευθυνθεί.
Εντούτοις, η ίδια η επιστήμη πρώτη από όλους διαφωνεί, καθώς ,σύμφωνα πάντα με αυτήν, ένα ανθρώπινο λάθος σε καμία των περιπτώσεων δεν δύναται από μόνο του να οδηγήσει σ’ ένα τέτοιο ολέθριο συμβάν.
Συγκεκριμένα, θα πρέπει να πραγματοποιηθεί μια εκτεταμένη ανάλυση των ριζικών αιτιών, η οποία αποτελεί μια επιστημονική μέθοδο που διδάσκεται σε όλα τα πολυτεχνεία του κόσμου, και είναι υποχρεωτική σε περιπτώσεις που σχετίζονται με ανθρώπινες ζωές.
Οι ευθύνες
Με μια δεύτερη, ακηδεμόνευτη, σκέψη θα διαπιστώσει κανείς ότι πίσω απ’ της προφανή αιτία υποκρύπτονται πολλές περισσότερες, οι οποίες ως γνωστόν συγκαλύπτονται απ’ τα μέσα μαζικής παραπληροφόρησης.
Πιο αναλυτικά, ο εξηντάχρονος άνθρωπος που αποτέλεσε τον μοιραίο «τροχό της αμάξης» (σταθμάρχης) ήταν ένα άτομο που άλλαζε διαρκώς δουλειές, ανάλογα με τα ρουσφέτια των κυβερνώντων (προηγουμένως είχε εκπαιδευτεί ως αχθοφόρος). «Μοιραίο τροχό της αμάξης» ενός διαστρεβλωμένου συστήματος, αφιερωμένου στην υπηρεσία του κέρδους με τους επιβάτες στο ρόλο μιας άλλης «Ιφιγένειας».
Ποιος λοιπόν ανέθεσε στο μοιραίο πρόσωπο τον νευραλγικό αυτόν ρόλο λίγα χρόνια πριν την συνταξιοδότηση του;
Επιπρόσθετα, γνωστοποιήθηκε το γεγονός ότι οι αμαξοστοιχίες κινούνταν επί δώδεκα λεπτά η μία κατά πάνω της άλλης, ενώ δεν υπήρχε ίχνος σήμανσης, φαναριού ή κάποιου ηλεκτρονικού συστήματος παρακολούθησης.
Δεν πρέπει επίσης να παραλειφθούν και οι διαρκείς αναφορές του προέδρου των Μηχανοδηγών Κώστα Γενιδούνια, μερικούς μήνες πριν το δυστύχημα, σχετικά με την μη λειτουργία του κεντρικού συστήματος της ροής των συρμών και επισημαίνοντας πως όλα πραγματοποιούνται χειροκίνητα.
Για την εύρυθμη κι εκσυγχρονισμένη όμως λειτουργία των μηχανισμών που προαναλύθηκαν είχαν δοθεί στην χώρα μεγάλα χρηματικά κεφάλαια, τα οποία απ’ ότι φαίνεται ξοδεύτηκαν από τα λάθος άτομα, για τους λάθος σκοπούς.
Συγκεκριμένα, η μακαρίτισσα Αριστέα Μπουγάτσου με ένα εξαιρετικά αποκαλυπτικό άρθρο στην Ελευθεροτυπία, με τίτλο «Ψάχνουν 37 εκατ. ευρώ σε έργα της ΕΡΓΟΣΕ στη Φθιώτιδα», ρίχνοντας φως στις κλεψιές του δημοσίου χρήματος τόσο στον ΟΣΕ, όσο και στον ΟΤΕ, οργανισμούς στους οποίους η μίζα πήγαινε σύννεφο.
Αυτοί λοιπόν που καταχράστηκαν το δημόσιο χρήμα δεν έχουν θέση στην φυλακή, δίπλα στους βουλευτές της Χρυσής Αυγής;
Αυτοί πάλι που είχαν στα χέρια τους τις αναφορές του προέδρου των μηχανοδηγών, σχετικά με τους κινδύνους που ελλοχεύουν και δεν έκαναν τίποτα δεν πρέπει να βρίσκονται στην φυλακή;
Επιπρόσθετα, στην τραγική αυτή εξέλιξη συνέβαλλε και ο ΣΥΡΙΖΑ που ξεπούλησε την ΤΡΕΝΟΣΕ, ενώ ακολούθησε η ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ, με φόντο την επιδιωκόμενη τότε δεύτερη τετραετία του Μητσοτάκη.
Ο δε Κώστας Καραμανλής ο νεότερος, έκανε αποδεκτό το αίτημα για την μεταφορά των Ελβετικής προέλευσης δήθεν τρένων από τους Ιταλούς «Αλ Καπόνε».
Τρένα που έστειλαν στον χάρο τόσες νέες ψυχές…
Τέλος, τροφή για σκέψη αποτελεί και το γεγονός ότι η ομαλή λειτουργία των τρένων ζημιώνει τις τσέπες των υψηλά ιστάμενων του ελληνικού παρακράτους, καθώς είναι φθηνό ως μεταφορικό μέσο κι επιπλέον οι χρήστες του δεν ξοδεύουν χρήματα στα καύσιμα και στα διόδια.
Κλείνοντας, το μόνο σίγουρο είναι πως οι περισσότερες των πενήντα ψυχών που χάθηκαν δεν γυρίζουν πίσω…
Ψυχές νέων κυρίως παιδιών, με όνειρα και φιλοδοξίες…
Ξεριζωμένα απ’ τα μέρη τους, προκειμένου να σπουδάσουν και να διεκδικήσουν ένα καλύτερο αύριο…
Ένα αύριο που δεν θα ξημερώσει ποτέ για τα ίδια, λόγω της μαζικής τους δολοφονίας την 1/3/2023.
Ο μόνος τρόπος να αναπαυθούν οι αθώες αυτές ψυχές είναι να μην ξαναγίνει κάτι παρόμοιο. Για να μην ξαναγίνει όμως, θα πρέπει να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπαίτιοι της δολοφονίας τους…
Είτε αυτοί είναι σταθμάρχες, είτε είναι πολιτικά πρόσωπα που με δακρύβρεχτα σχόλια και αναρτήσεις προσπαθούν να σώσουν το τομάρι τους, αλλά και την παρτίδα των επερχόμενων εκλογών.
Άλλωστε «Τι γαρ ωφελείται άνθρωπος εάν τον κόσμον όλον κερδίσει, την δε ψυχήν αυτού ζημιωθεί;».
Μανώλης Πέρος,
από Αρκάσα & Πυλές Καρπάθου,
φοιτητής του τμήματος Μηχανολόγων Μηχανικών ΑΠΘ
