“ΣΤΗΝ ΣΚΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ”

Τα νεανικά όνειρα είναι πάντα αισιόδοξα. Δημιουργούνται στην πιο άδολη στιγμή της ζωής μας. Πολλοί ξεστρατίζουν απ’ όσα όμορφα θα ήθελαν να κάνουν. Αυτούς, πάντα τους συντροφεύουν οι αμφιβολίες. Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που μένουν πιστοί στην πραγμάτωσή τους. Με οποιοδήποτε τίμημα.

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΙΑΚΟΒΑΣΙΛΗΣ

Γίνονται σκληροί με τον εαυτό τους, θέτουν κανόνες τους οποίους ακολουθούν απαρέγκλιτα, αγνοώντας ακόμα και τις επιθυμίες των πιο κοντινών τους ανθρώπων. Άλλοι πάλι προσδένονται στο άρμα εκείνου που πιστεύουν ότι μπορεί να τους βοηθήσει, υπομένοντας μια αταίριαστη γι’ αυτούς ζωή επειδή πιστεύουν ότι δεν δικαιούνται να παραιτηθούν απ’ όσα πίστεψαν.

Στο μυθιστόρημα «Στη Σκιά του ποιητή» παρακολουθούμε συγχρόνως δύο ιστορίες.

Η πρώτη αναφέρεται στον Κωνσταντίνο Καρδιανό και τη Νιόβη Μελασσιανού. Και οι δύο τους ονειρεύονται να καταξιωθούν ως ποιητές και το καταφέρνουν. Έστω κι αν στη κοινή τους διαδρομή έχουν κινδυνέψει να χάσουν την ίδια τους την ψυχή.

Αυτός το αντιλαμβάνεται ελάχιστα, πριν τον ηθελημένο θάνατό του σε μια ερημική παραλία της Καρπάθου.

Πόσο ανάξιος στάθηκε απέναντι στη μοναδική γυναίκα που του αφιερώθηκε ολοκληρωτικά.

Εκείνη, τον έχει εγκαταλείψει προ πολλού, ίσως όχι τόσο έγκαιρα.

Πάντα αναρωτιέται αν η απόλυτη υπακοή στον σύντροφό της, για να υπηρετήσει το δικό της όνειρο, τελικά άξιζε.

Η δεύτερη αναφέρεται στη Μαρίνα Αναγνωστάκη και τον δημοσιογράφο Νίκο Μιχαηλίδη.

Και οι δύο ζουν μια μοναχική ζωή μέχρι τη στιγμή που θα αποφασίσουν να πορευτούν μαζί. Όμως τα όνειρα της Αναγνωστάκη είχαν γκρεμιστεί προ πολλού.

Και τώρα μετά από τριάντα χρόνια, θα πρέπει να υπερβεί τις μέχρι τότε παραδοχές της και να αποδεχθεί τη νέα πραγματικότητα. Ένα μυθιστόρημα που κινείται μεταξύ του κλεινού άστεως και της Ανεμόεσσας Καρπάθου, με τις ζωές των πρωταγωνιστών να συμπλέκονται σε ένα γαϊτανάκι αποκαλύψεων μέχρι την τελική κάθαρση.

“ΚΑΡΠΑΘΟΣ| ΓΕΥΣΕΙΣ & ΕΘΙΜΑ”

ΜΑΡΙΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Η Κάρπαθος, ή -κατά τον Όμηρο- Ανεμόεσσα, είναι ιδιαίτερα δημοφιλής για τις κρυστάλλινες ακρογιαλιές της, αλλά και για τα μυσταγωγικά της ήθη και έθιμα που τελούνται μέχρι τις μέρες μας και οι ρίζες τους χάνονται στα βάθη των χρόνων.

Λιγότερο γνωστή όμως είναι για τη γαστρονομία της, που χάρη στα ευφάνταστα πιάτα και τους ιδιαίτερους, μα τόσο γευστικούς συνδυασμούς, θα μπορούσε να συντελέσει στο να ελκύσει νέο κοινό, ανακηρύσσοντας την Κάρπαθο ως έναν νέο γαστρονομικό προορισμό.

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τόσο ξεχωριστή την Καρπαθιακή κουζίνα;
Η απλότητα των υλικών και η αρμονία στο πάντρεμα των γεύσεων συνθέτουν το πορτρέτο μιας κουζίνας που αποπνέει δωρικότητα, αποδεικνύοντάς μας πως οι απλές και ξεκάθαρες γεύσεις σε συνδυασμό με τα αγνά υλικά μπορούν κάλλιστα να συναγωνιστούν ακόμα και τα πιο γκουρμέ πιάτα. Κρεατικά, με το διάσημο γεμιστό κατσίκι, βυζάντι όπως το λένε στην Κάρπαθο να κλέβει την παράσταση σε κάθε Πασχαλινό τραπέζι, κυνήγι, ψάρια, τυριά, ψωμιά, κουλούρια και γλυκά μπαχαράτα και μελωμένα, σίγουρα θα εξιτάρουν τους γευστικούς κάλυκες όσων τα δοκιμάσουν ξυπνώντας όλες τους τις αισθήσεις.

Όλες αυτές οι σπάνιες γεύσεις σε συνδυασμό με τη διεξαγωγή των μυσταγωγικών εθίμων φαντάζουν σαν μια χρονοπύλη που μεταφέρει νοερά τον συμμετέχοντα στη βυζαντινή περίοδο, ίσως και σε κάποια πολύ παλαιότερη. Ίσως τότε που, όπως λέγεται πως, κατοίκησαν οι θεοί του Ολύμπου εκεί και γλεντούσαν σε διονυσιακά συμπόσια μεθώντας με το γλυκόπιοτο Οθίτικο κρασί αντί για νέκταρ και γεύονταν Καρπάθικα εδέσματα, αντί για αμβροσία.

Ίσως και η Κάρπαθος να ήταν και αυτή μια Ολύμπια Θέα που με άπλετη ομορφιά και χάρη προικίστηκε μαγεύοντας, σαν ομηρική Κίρκη, τον επισκέπτη.