Στις αρχές της δεκαετίας του ´60 στην πολιτική σκηνή της Κω εμφανίζεται σε ενεργό πολιτικό ρόλο πλέον ένας γιατρός ο ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΜΑΝΟΥΣΗΣ ο οποίος εργαζόταν στην Αθήνα και  από την κλινική του στην οδό Νεοφύτου Βάμβα 9 και την ανιδιοτελή προφορά του στους πατριώτες του έγινε γνωστός σε όλο το νησί.

Η κλινική ονομάσθηκε “ΣΤΕΓΗ ΤΩΝ ΚΩΩΝ ”

Η φιλανθρωπική προσφορά του ίσως μοναδική αυτήν την περίοδο. Σπούδαζε φοιτητές περιέθαλπτε δωρεάν συμπατριώτες του  χειρουργούσε δωρεάν και πέραν αυτών εμφανίσθηκε σαν φορέας κοινωνικής αλλαγής και ανατροπής του τότε κοινωνικού κατεστημένου.

Χαρακτηρίσθηκε Ανθρωπιστής – Ιπποκρατιστής με σοσιαλιστικά χαρίσματα. Στο πλαίσιο αυτό οι προεκλογικές του δεσμεύσεις αφορούσαν τη δημιουργία λιμενοβραχίονα  στο νέο λιμάνι που θα κατασκευαζόταν για να πλευρίζουν τα καράβια και να σταματήσει η μετάβαση στο πλοίο με τα γκαζολίνα.

Η κατασκευή κατοικιών για να μείνουν οι διαμένοντες σε παραπήγματα (62 οικογένειες) από λαμαρίνες.

Να γίνει η επέκταση του αεροδρομίου.

Να αποκτήσει η ΚΩΣ νέο Νοσοκομείο, να ηλεκτροδοτηθούν τα χωριά να ολοκληρωθεί το Ιπποκράτειο Μέλαθρο του ΔΙΙΚΩ.

Ο Κώος που ζούσε στην Αθήνα αλλά η καρδιά του και η σκέψη είχαν μείνει για πάντα στην ΚΩ.

Αυτά τα έργα (Για το Νέο Νοσοκομείο έχουν γραφτεί πολλά και είναι γνωστή η άρνηση της τότε διοίκησης του Νοσοκομείου για την κατασκευή του) ενώ είχαν εκταμιευθεί τα κονδύλια και τα σχέδια ήσαν έτοιμα 52χρόνια μετά από την έναρξη της κατασκευής τους με την υπενθύμιση και την γνωστοποίηση στο ευρύ κοινό βγάζουν από την λήθη τα γεγονότα και τον άνθρωπο που μόχθησε και θυσιάστηκε πολιτικά για την πραγμάτωση τους γιατί ήθελε την πρόοδο και την ανάπτυξη  του τόπου του. Είχε τη βούληση να ανοίξει καινούργιους δρόμους. Σε δύσκολους τομείς με απήχηση στα λαϊκά στρώματα με αίσθηση του καθήκοντος προς την πατρίδα του και με συνέπεια και σταθερότητα στα λεγόμενά του. Το έργο και την τιμιότητα του είναι το μόνο που αναμένεται δικαιωματικά για την ιστορική του μνήμη.

Σήμερα 52 χρόνια μετά, στα λαϊκά ζουν οι οικογένειες που ζούσαν στις τρώγλες, στα παραπήγματα στις καμπίνες μαζί με  τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους (τα περισσότερα τριώροφα πλέον).

Πριν 52 χρόνια για πρώτη φορά τα ατμόπλοια Κανάρης, Μιαούλης, Αικατερίνη, Καραισκάκης, Φίλιππος, Άδωνις, Μιμίκα, Παντελής, και άλλα, δεν θα αγκυροβολούν έξω από το Λιμάνι.Θα πλευρίζουν στο νέο λιμενοβραχίονα. Οι λεγόμενες λάντζες, οι αγαπημένες μας τότε Σεβαστιάνα, Πούλια, Μαρία που πηγαινοέρχονταν δυο  και τρεις φορές για να εξυπηρετήσουν να μεταφέρουν τους επιβάτες και τα εμπορεύματα  θα διακόψουν την διακίνηση τους.

Σταμάτης Μανούσης

Η Τουριστική κ η Εμπορική Ανάπτυξη προ των πυλών.

Ακολουθεί η επτάχρονη δικτατορία και οι μετέπειτα Δημοτικές αρχές που για δικούς τους λόγους δεν ανεφέρθησαν  δεν υπενθύμισαν  τον άνθρωπο που μόχθησε και θυσιάστηκε πολιτικά οικονομικά  συναισθηματικά για την υλοποίηση των εξαιρετικά σημαντικών έργων·του ταπεινού αυτού Ανδρός .

«Τα ασίγαστα πολιτικά πάθη της εποχής οδήγησαν κάποιους κομματικούς παράγοντες του νησιού στην υπονόμευση των προσπαθειών του Σταμάτη Μανούση για να ομολογήσουν όμως αργότερα μετά το θάνατό του το αδιαμφισβήτητο ήθος του και τα αγνά πατριωτικά και δημοκρατικά του συναισθήματα.

“Οι θεμέλιοι λίθοι των εγκαινίων  αφαιρέθηκαν από την Δικτατορία και ετέθησαν στην λήθη των επερχόμενων γενεών.

Παρατίθενται αναφορές εις μνήμη του

• Μιχάλης Κουγιουμτζής
“Ο Στ. Μανούσης υπήρξε ανθρωπιστής  χριστιανός με πλούσια σοσιαλιστικά χαρίσματα”

• Παντελής Σβούρενος 12/4/14
” ….Ένα από τα μεγάλα έργα που έκανε ο Σταμάτης Μανούσης στην Κω ήτανε ο εκσυγχρονισμός του λιμανιού μας. Εκείνος έκανε τη μεγάλη προβλήτα που δένουνε τα μεγάλα καράβια. Πριν τον Μανούση, τα καράβια αράζανε μέσα βαθιά και πηγαίνανε οι επιβάτες πάνω με τα γαζολίνα, τη «Σεβαστιάνα», την «Πούλια»…… Αν δεν υπήρχε ο Μανούσης τότε το 1966, εμείς θα πηγαίναμε ακόμα στα καράβια με τα γαζολίνα…”

• Απόστολος Κακλαμάνης (Πρ. πρόεδρος Βουλής των Ελλήνων)
“….μας συνέδεσε η κοινή πίστη στις αξίες και τα ιδανικά της Δηµοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης, ο Σταµάτης Μανούσης υπηρέτησε µε ολοκληρωτική πνευματική αφοσίωση σε όλη τη διάρκεια του βίου του, παρά το γεγονός ότι η πολιτική επιλογή του, σε µια ιδιαίτερα δύσκολη στιγμή της πολιτικής του διαδρομής, στην οποία   οδηγήθηκε χωρίς ίχνος προσωπικής ιδιοτέλειας, είναι ασφαλώς αντικείμενο κριτικής, όπως άλλωστε πρέπει να συμβαίνει σε µια Δημοκρατία……”