Χειμωνιάζει. Κι η μνήμη αποζητά θαλπωρή. Δεν είναι μακριά. Ένα μήνα πριν, τέτοιες μέρες. Σαν προχθές, στο Τρίστομο, στον Πανορμίτη. Σαν αύριο στον Άη Μηνά. Πάντα, στην πατρίδα της καρδιάς, την Κάρπαθο, την Όλυμπο. Πολλές δεκάδες επιστροφές, τριάντα οκτώ χρόνια τώρα. Κάθε επιστροφή αλλιώτικη από την άλλη. Κάθε ταξίδι, αλλιώτικη η αποθυμιά, η λαχτάρα. Kι η ¨Ολυμπος αλλάζει κι εμείς. Όσο περισσότερο περνά ο χρόνος, τόσο προσωποποιείται το έναυσμα της επιστροφής.
Πρόσωπα που, όπως κι ο τόπος, αυτή η ανεκτίμητη κιβωτός της ζώσας παράδοσης, λειτουργούν σαν μαγνήτες στις επιστροφές. Στις εικόνες ετούτες, ένα από αυτά τα πρόσωπα, από τις πιο εμβληματικές παρουσίες της Ολύμπου, ο παπα Γιάννης. Ο π. Γιάννης Διακογεωργίου είναι μέσα μας άρρηκτα συνυφασμένος με την Όλυμπο. Το Πάσχα πέρασε δοκιμασία, τα μαθαίναμε από μακριά, κι η λαχτάρα να τον δούμε ξανά ήταν ένα από τα κίνητρα αυτής της επιστροφής. Και αυτό δικαιώθηκε.
Πρώτη φορά τον είδα να χοροστατεί στο Τρίστομο – πρώτη φορά χωρίς τον π. Μηνά… Καιρό είχα να τον δω να κάθεται ως τόσο αργά στο γλέντι. Και στον Άη Μηνά, την παραμονή, εκείνος σηκώθηκε πρώτος στο χορό. Και ανήμερα, ακόμη κι όταν έξω ξεκινούσαν τα όργανα, εκείνος συνέχιζε να τραγουδά μέσα.
Μόνο και η σκέψη του μας πλημμυρίζει θαλπωρή, φέρνει στο νου την ¨Ολυμπο που αγαπήσαμε, τους παλιούς μερακλήδες και πρωτομάστορες. Και στις εικόνες, λίγα από τα αποτυπώματα του βλέμματος στα δύο πανηγύρια που αξιωθήκαμε να ζήσουμε κοντά του.
Εστιάζοντας στις εικόνες που φαίνεται και η πρεσβυτέρα του, η Ειρήνη, στη σχέση των δικών τους βλεμμάτων, είτε απομένοντας μόνοι τους την παραμονή στον Άη Μηνά, είτε την ώρα που ο π. Γιάννης τραγουδά ανήμερα και η παπαδιά του παρακολουθεί από το βάθος. Ναναι πάντα καλά! Και μόνο η σκέψη τους θερμαίνει την καρδιά και τον νου.
