Σοφία Καταγά:Ραγίζει η καρδιά μου στην σκέψη πως δεν θα υπάρχει πια η πολυαγαπημένη μου θεία Φανούλα

Νάτο λοιπόν το άλλο μισό της μάνας μου, του θείου Γιάννη και του θείου Βασίλη.Η θεία μας.

Μαρία Μπαλασκά Καταγά+Φανούλα Μπαλασκά-Χατζή

Σκέφτηκα να γράψω τον επικήδειο της. Θα της άξιζε ένας επικήδειος.

Εμείς τα ανήψια της, μαζί με τα παιδιά της, συζητάμε αυτές τις ώρες για την απώλεια της. Μπορώ να καταλάβω ακριβώς το συναίσθημα του καθένα από εμάς.Μοιραζόμαστε την απώλεια και την ορφάνια μιας θείας που ήταν και μαμά μας. Μας αγαπούσε, μας τάιζε, μας φώναζε τον καθένα με ένα διαφορετικό επίθετο. Ήταν όλη μια ανοιχτή αγκαλιά.

Εμείς και τα παιδιά μας αν και ακόμα μικρά έχουμε μνήμες από τις συμβουλές της, τα κουλουράκια της, τις συνταγές της, την καρυδόπιτα που τρώγαμε πάντα στην γιορτή της, το σφύριγμα της, την χαοτική κουζίνα της γεμάτη λιχουδιές, την αγκαλιά της και την καλή της την κουβέντα. «Πάχυνες Σοφούλη μου»… Μα πόσο γλυκά μου το έλεγε. Με καλοσύνη και νοιάξιμο. Ποτέ δεν με πείραζε να το ακούω από εκείνη.

Τι να πρωτοθυμηθούμε από την θεία μας;

Όταν ήμουν μικρή, τότε που ήταν στον Καναδά χαιρετούσα τα αεροπλάνα γιατί νόμιζα πως ήταν μέσα. Περίμενα με προσμονή τα δέματα της γεμάτα δώρα που κανένα άλλο παιδί δεν είχε. Μέχρι και σεντονια για την προίκα μου έστελνε. Και πόσα άλλα!

Έπλεκε. Πολύ! Με την μάνα μου για ώρες! Μα τι θα τα κάνετε όλα αυτά τα πλεκτά; Δεν τα χρησιμοποιούμε, θα τα φάνε τα μπαούλα! Και εκείνες συνέχιζαν να πλέκουν… και να λένε τα πάντα!

Οι γονείς μας μας μετέδωσαν την αγάπη που έτρεφαν ο ένας για τον άλλο. Ήταν ιερή!