Συμμετείχα σε ένα συνέδριο και στο διάλειμμα ήρθε να μου μιλήσει ο Καθηγητής στο Λονδίνο Dipak Karla. Ο συγκεκριμένος, χωρίς δισταγμό, γονάτισε δίπλα μου ώστε να μιλήσουμε στο ίδιο ύψος. Όχι από οίκτο. Όχι για μια φωτογραφία. Αλλά επειδή πίστευε στη δύναμη του πραγματικά ισότιμου διαλόγου.
[1]
Δεν είδε την κίνησή του ως κάτι που μειώνει το κύρος του. Δεν χρειάστηκε να «σταθεί όρθιος» για να γίνει αισθητή η γνώση ή η θέση του. Αντίθετα, επέλεξε να προσαρμοστεί ο ίδιος. Όχι για να διδάξει, αλλά για να συνδεθεί.
[2]
Εκείνη τη στιγμή ενσάρκωσε κάτι βαθιά ανθρώπινο και σιωπηλά πολιτικό: η αξιοπρέπεια δεν είναι ιεραρχική. Η αληθινή επικοινωνία δεν γίνεται από πάνω ή από κάτω, αλλά πλάι-πλάι.
[3]
Από τότε κουβαλώ αυτή την εικόνα μαζί μου, όχι απλώς ως ανάμνηση, αλλά ως σημάδι αλληλεγγύης.