Σήμερα στο χωριό συννέφιασε…ερημώνει ξανά.. δακρύζει και υποκλίνεται με σεβασμό για το στερνό ταξίδι σου.
[1]Μιχάλης Εμμανουήλ Σπανίδης
Κάποτε χτυπούσες την καμπάνα της εκκλησίας και ήσουν η ψυχή του χωριού και το χωριό η ψυχή σου.
Οι καμπάνες πάλι θα χτυπήσουν..αυτή τη φορά για σένα…πένθιμες για το χωριό σου και χαρούμενες για το προορισμό σου.
Είχα την τύχη να έχω τον πιο γλυκό, τον πιο καλόκαρδο θείο και πιο όμορφες παιδικές αναμνήσεις..τότε που η αγάπη δεν είχε προσδοκίες και ήταν αγνή τότε που άπλωνε ο ένας χέρι βοηθείας στον άλλον.
Σε αυτό το χωριό γεννήθηκες και ήσουν ένας από τους ξεχωριστούς λίγους κατοίκους του, για την καλοσύνη σου και την αγάπη σου.
Χαίρομαι που σε έχω θείο. Θα σε φυλάξω γερά στη μνήμη μου, έτσι θα ζεις πάντα μέσα μου, δεν θα πεθάνεις ποτέ.
Σε αγαπάω τόσο πολύ και θα θελα να ήμουν κοντά σου.. να σου πω αντίο θείε μου.
Καλό ταξίδι θείε μου. Καλό Παράδεισο.
Νίκη Γερογιάννη
Μενετές Κάρπαθος